Kuruluş misyonu prestiji ile CHP’nin neden bir sivil toplumu olmadığını ve daha sonra çok partili sisteme geçince de neden olağan bir siyasi parti olamadığını daha evvel anlatmıştım. Misyonu toplum mühendisliğiydi, muhakkak ölçülerde o misyonu tamamladı ve artık müzeye kaldırılması yahut direkt müze olması gerekiyordu. Ancak o denli olmadı ve demokratik dünyada ortamızda bir zombi üzere dolaşıyor.

Siyasi partiler toplum sıkıntıları ile ilgili programlar hazırlarlar ve bunu seçmenlere beğendirmeye çalışırlar. İktidar olduklarında da bu programı uygulayıp yine seçilmeyi ümit ederler. Meğer bizim CHP’nin bu türlü bir tasası olmadığı üzere, CHP kendini halka beğendirmek bir yana, halkı beğenmez. Güya yanlış yerde ve yanlış vakitte bulunmaktadır. Güya diğer ve “ileri” bir ülkede olsa çok daha memnun olacaktır. “İleri” sandığı da 1930’lar dünyasıdır.

Zaten bu tutarsızlık içerisinde yalpalayan bu partinin başına son 10 yıldır da bir garip kişi musallat oldu. Hem CHP tabanına hem de genel olarak Türk halkına bakıldığında söylemi, vizyonu, birikimi, çapı ortalamanın gerisinde kalan bu kişi CHP’ye genel lider oldu ve tam da bu nedenlerle CHP’ye önder olamadı. Hatta bunu kendisi de o kadar yeterli biliyor ki, o da diğer yerlerden lider/cumhurbaşkanı adayı arıyor.

İşte asıl gariplik de burada başlıyor.

Evet, Sayın Ekmelettin İhsanoğlu’nu kendisinden daha birikimli, cumhurbaşkanı olmaya daha uygun görmesi olağan, zira o denli. Lakin arayışı bununla da hudutlu kalmadı, koskoca “ ortanın solunu” Ekmelettin’e razı etmesi yetmedi, bu kere de “eşi başörtülü, cumhurbaşkanı olamaz” diye solun ter ter tepinip anayasa mahkemelerine koştuğu adamı cumhurbaşkanı yapmak için büyük gayret harcadı.

İşte benim kuşkularım bu noktadan sonra birikmeye başladı.

Ben bu kişinin göründüğü üzere sıradan, saf, pak, birikimsiz, iki lafı gaf yapmadan bir ortaya getiremeyen bir kişi olmadığını düşünüyorum.

Bu kişinin öteki bir ajandası/gündemi var.

Bu kişi takiye yapıyor.

Evet, CHP evvelce de halka karşın siyasetler izlerdi.

Ama bugün bu siyasetlerde garip bir “tutarlılık” var.

Tamam, AK Parti çok güçlü ve onu devirecekse geri kalan herkesi, en ufak kümeleri bile bir ortaya getirerek ona karşı bir cephe oluşturması gerekiyor. Sonuçta her demokratik ülkede olduğu üzere seçenekler ikiye iniyor ve seçim ekseriyetle az farkla kazanılıyor. Dolayısı ile her oy kıymetli.

Ama pekala, kendi tabanının nefret ettiği terör sevicilerin, PKK kuklalarının oyu da mı kıymetli?

Meclis’i bombalayan, halka ateş eden, halkı katleden FETÖ mahkûmlarının oyu da mı Halk Partisi için önemli

Onlar da mı vazgeçilemez?

Ya onlardan vazgeçmemek tabandan vazgeçmeye neden olursa?

İşte Kılıçdaroğlu’nun “tutarlılığı” da burada başlıyor.

Kılıçdaroğlu tabandan vazgeçiyor, kendisine Cumhuriyet’in Kurucusu misyonunu veren Kemalistlerden vazgeçiyor, onlardan vazgeçmiyor. Bu bahiste çok dengeli ve ısrarlı. Zira sıkıntı tabanın ne istediği değil, birilerini bir ortaya getirip iktidara taşımak. Bu şahıslar CHP tabanının istemediği bireyler olsa bile. “KHK’lıların hepsini mi özgür bırakacaksınız?” diyorlar gözünü bile kırpmadan “Evet hepsini” diyor. Bundan sonra laf çevirse de benim için manası yok, zira gerisi bu isteğin üzerini örtmektir.

Oysa bir CHP’li ne ister?

CHP’ye oy verecek birisi ne ister?

“Bir an evvel Demirtaş hür bırakılsın, Suriye ve Irak’tan çıkılsın, Kandil’e operasyon yapılmasın” mı?

“Bir an evvel FETÖ’cülere af çıksın, hepsi hür kalsın, bizim çocuklarımızdan çaldıkları makamlara geri dönsünler” mi?

Benim hatırladığım CHP tabanının kıymetli bir kısmı, herkesten evvel FETÖ’cüleri mahkum etmişti ve “F tipi” diye aşağılıyorlardı. Şimdi “F tipi” özgür kalsın mı istiyor?

Öyle ise FETÖ’yü, PKK uzantılarını bir ortaya getirip iktidara taşımaya çalışmanın seçimde CHP’ye getirisi ne?

Peki ya götürüsü?

İşte bu kolay toplama-çıkarma süreci Kılıçdaroğlu’nun umurunda değil.

Çünkü onun için merkez problem seçimi kazanmak değil.

Aksi takdirde CHP tabanının gözlerine bakar ve ne istediklerini çabucak anlardı.

Ben CHP iltisaklı değilim lakin tabana baktığım anda görüyorum,

CHP seçmeni iş istiyor, hayat pahalılığının, enflasyonun durdurulmasını, en azından bir noktada sabitlenmesini istiyor.

Ve bunu kim yapabilir diye bakıyor.

Bir tek CHP seçmeni mi istiyor?

Hepimiz istiyoruz

Ve bunu kimin başarabileceğini, en azından başarmak için uğraş gösterdiğini anlamaya çalışıyoruz.

Kılıçdaroğlu’nun ise bu bahiste afaki de olsa bir önerisi yok

Bir CHP’li Kılıçdaroğlu istemez.

Çözüm ister…

@kalemciler